PENAREKIN IDAZTEN DUT.

Txikia nintzenean oso zoriontsua nintzen, bai etxean, bai lagunekin, bai bizi nintzen herrian, nere bizia oso polita zen.
Baina, gehienetan egoten da baina bat, eta nerea eskolan zegoen. Herreran nenbilen ikasketak egiten, La Salleko fraidetan.
Hasierako urteak nahiko normalak izan ziren, ez naiz gogoratzen ezer txarrik, gero ordea nere egoera asko aldatu zen.
Esan behar dut, fraideak eta profesoreek betidanik jotzen zidatela, beno, ez neri bakarrik, taldetxo bat ginen egurra hartzen genuena ia egunero. Hori normaltzat hartzen nuen. Neretzat arazoa hasi zen, konturatu nintzenean gorrotoa zidatela fraide batzuk.
Gorroto hori ez nuen sumatzen beste ikasleengan eta horrek ematen zidan tristura, zeren belarrondokoen mina pasa egiten da, gainera ohituta geunden min hori jasaten.
Gorrotoaren mina ezberdina da, gorrotoa krudela da, ni haur bat nintzen, hamairu urte besterik ez nituen. Nahiz eta oraindik haurra izan, ez nuen negarrik egiten, baina oso triste bizi nintzen.
Triste bizi nintzen eskolan, gero igotzen ginenean munduko herri politenera dena ahaztu egiten zitzaidan.
Nere egoera tamalgarri hori hasi zen Lourdesera joan ginenean, han oso portaera txarra eduki genuen, gauzak esan behar dira diren bezela. Lapurtu genuen gauza pila bat eta lapurtu genuen ikasle denak, Luis Mari Ralla eta ni ere bai. Lapurtu behar izan genuen, bestela denen aurrean kaka batzuk bezela geldituko ginen.
Horren ondorioz Eskolan oso giro txarra sortu zen, fraideak esan ziguten behin eta berriro, La Salleko prestigioa eta ospea suntsitu egin genuela.
Eskola osoak lapurtu zuen, baina egurra ni bakarrik hartu nuen. Fraide batek, (oso ondo gogoraten naiz nor zen, ia beti berdina zelako ) deitu ninduen beste klase batera joateko.
Iritsi orduko neri joka hasi zen eta ez bakarrik hasi, jarraitu ere.
Min handia eman zidan, neri bakarrik jo zidalako eta gainera beste klase batean, ez gure klasean.
Ni haur ona nintzen, baina odola ba nuen eta ez nion irribarrerik eskeintzen fraide ari. Ezta pentsatu ere. Oso lehor egiten nion.
Ez naiz gezur zalea eta esan behar dut, ez nintzela ikasle ona. Egun batean harrapatu ziguten bi ikasleei kopiatzen.( Txuletekin) Neri berehala esan zidan O bat jarriko zidala examinean.
Bestearekin ( bere izena oso ondo gogoratzen dut) harrunt portaera ezberdina eduki zuen. Txantxetan zegoen ezer pasa ez balitz bezela. Esan behar dut bestea Errioxara,
San Asensiora joan behar zuela ikasketak egitera La Salleko fraide izateko.
Ni sutan jarri nintzen.

-- Zergatik ez diozu horri jartzen O bat neri bezela?
-- Zu lagun txarra zara, pozik egon behar zenuke, zuri lagunari barkatu egin diodalako.
-- Hori injustoa da, zuk bioiri berdin tratatu behar diguzu.

Fraidea haserretu zen pila bat, ez zuen lortzen ni isiltzea.

-- Zapirain, puntu bat gutxiago konduktan eta atera arbelera.

Arbelaren parean kokatu nintzen, bera nere aurrean zegoen, pauso batzuk aurrera ematen hasi zenean, ni atzeraka mugitzea erabaki nuen, baina ez neukan leku askorik,
gure mahaik zeuden bertan eta hantze harrapatu zidan. Modu basatian jo zidan.
Hala ere, nere arazoa beste bat zen. Konduktan puntu bat kendu zidan. Garai hartan La Sallen konduktan puntu bat kentzea, delinkuente tituloa ateratzea bezelaxe zen.
Ni Altzara joan behar nuen nota haiekin……..
Eskerrak zortea izan nuela, nere buletina galdu egin zen.
Nere egoera ez zuen batere onera egin. Ni eskuekin ez naiz batere trebea, oso baldarra naiz eta egun batean margotu nuen zerbait eta oso gaizki egin nuen.
Betikoak klase denen aurrean erredikuloan utzi zidan. Hori gutxi balitz, gonbidapena luzatu zien ikasle denei, nitaz barre egiteko.
Orduan hasi nintzen indibiduo hura gorrotatzen, indibiduo esan dut, ukatu egiten zelako pertsona izatera, gizona izan nahi zuen eta ba zen, abere berritxua zen.
Abere berritxua aberatsen demokrazian, dagoen abere arriskutxuena da, pozointsuena.
Ez du batere balore humanorik.
Nazkagarriena zen, besteekin alaia zela, sinpatikoa, ez zen batere berdin portatzen.
Oso zaila zen ulertzea egoera hura, gauza batzuk ulertezinak zirelako. Nere ustez, neri aukeratu zidaten nahi zutenean jotzeko, ba zekitelako nere gurasoak ez zirela inoiz Eskolara joango eta nik ez nuela etxean sekula ezer esango.
Nere aita baserritarra zen eta nera ama ere, bakoitza bere lana egiten zuen eta ez ziren zehaztasunetan sartzen. Gainera zerbait jakin ezkero, ziur nago Fraideei emango zietela arrazoia.
Fraideek orduan, oso erreza zuten nahi zutena egitea.
Egun batean zigortu zuen klase osoa, zigortuta egon ginen jolasera joan gabe, hori horrela esanda, ez da batere berezia edo anormala.
Anormala bihurtzen da, berrogei mutil joan behar dugunean komonera, gainera pare bat minutuko denborarekin. Ni jarri nintzen itxaroten, pentsatzen barruan zegoena aterako zela, baina denborak ez du disziplinarik ezagutzen, denbora autonomoa da eta aurrera joaten da beti.
Gure eskolan, komoneko ateak, ba zuten tarte bat goien eta nik aprobetxatu nahi nuen tarte hori, barruan zegoenari mugitzeko esateko. Ez zen denborarik gelditzen
Justu begira nengoela, hor azaltzen da abere berritxua . Komonenan zeuden barruko lehio batzuk eta handik komon dena ikusten zen.
Eta neri ikusi zidan ate gainetik begiratzen. Berriro jantzi zituen eskularruak eta zirti zart egurra.
Jotzen zidan bakoitzean, nere gorrotoa handitzen zijoan, ezin nituen begi bistan ikusi La Salleko fraideak. Beno, bat piskat maite nuen, harek ez zidan inoiz jo eta nerekin beti ona.izan zen.
Hori dena hirugarren kurtsoan gertatu zen. Herrerako festetan, urtero izaten ziren examinak. Neretzat urteko garai txarrena.
Egun hartan azterketan Geografia tokatzen zen : Alemaniako Kaiak.
Ni ez nekien nondik jotzen zidan haizeak.
Alemania Altzatik urruti dago. Nik ezagutzen nituen gure errekak : Larratxo, Silarginene, Amuerdeko erreka, Dendatxo.
Aritu nintzen piskat pentsatzen, ez gehiegi eta erabaki nuen :
Alemaniak ez du Kairik.
Zer egin behar nuen, ez nuen ezertarako gogorik, ez nituen liburuak ireki ere egiten, ipurtzuloraino nazkatuta nengoen egoera harekin!!!
Kurtsoaren bukaeran bost irakasgai suspenditu nituen. Normala zen.
Udaran ez nuen arazorik izan, primeran pasatzen ari nintzen, nahiko fruitua jaten nuen, perretxikotara joaten nintzen, frontoian kirola egiten. Bikain!
Egun batean, Enparantzan, nere iseba Joxeparen etxe aurrean, Fraideak deitu zidaten, hiru edo lau ziren. Bat, nik piskat maite nuena zen.
Harek hartu zuen hitza.

-- Aurten non jokatu behar duzu futbolean?
-- Ez dakit.
-- Nola ez dakizula, Eskolan jokatuko duzu.
-- Nongo Eskolan?
-- La Sallen, non bestela!
-- Bost irakasgai suspenditu ditut.
-- Lasai, jeitsi eta nik konpuko dut hori.

Ez nintzen joan, handik alde egin nahi nuen, ihesi egin behar nuen Eskolatik, nazkatuta nengoen La Salleko baberoak ikusten.
Haurtzaroan ez nuen ulertzen, adineko gizakiak zergatik eramaten zuten baberoa, txokatu egiten nintzen, adin horretan oraindik baberoarekin ibiltzea.
Orain ulertzen dut. Nik idatzi nuen, gizakia dela naturaren fruitu bakarra usteltzen dena heldu gabe eta hori egia da, bizia motza da heltzeko, haurrak izaten hiltzen gara.
Haurra izaten hiltzea ez da arriskutxua, hori baino askoz arriskutxua da, abere izaten bizitzea eta monstruoa izaten hiltzea.
Haur baten zoriona oso garrantzitsua da eta inork ezin du puskatu, ezin du suntsitu, ezin du betirako lurperatu.
Edozein gizaki ahal da tronpatu, edozein pertsona ahal du erabaki bat gaizki hartu, hori ez da hain larria , ahal da lana aldatu, ahal da beste bide bat hartu.
Ezin dena egin da, bokazioz tronpatu, frustatu bat izan eta frustazio hori, beste batzuk ordaindu behar.
Gizarte dena garrantzitsua da, baina ba dago zati bat, besteak baino askoz garrantzitsuagoa dena eta zati hori haurrak dira, gazteak dira.
Fraideak, maisuak, profesoreak etorkizunaren arkitektoak dira, beraiek ari dira hezitzen biharko pertsonak, ari dira haurren burmuina lantzen, moldatzen, jazten, eraikiko duten gizartea sendoa, justoa, jatorra izateko.
Prestatua ez dagoen pertsona, bokazioa ez duen pertsona, arazoak dituen pertsona, ezin du Irakaslea izan. Gainera debekatuta egon beharko luke.

Lasai egon zaitez lagun, La Salle asko behar dira gure Zoriona lurperatzeko.
JO TA KE ZORIONA LORTU ARTE!!!
Altzatarrak idi alferrak baino egosgorragoak gara, edozein zulotik irribartxu ateratzen ba dakigu.
Nere haurtzaroan eta nere bizian, Eskola oso garrantzitsua da, ez nabil gezurretan. Askotan amets egiten dut berarekin. Hori seinala garbia da, garrantzitsua dela neretzat. Altzatik hamabi haur, jaisten ginen egunero korrika Herrerako plazaraino. Justu justu iristen ginen ordurako. Ze polita den oroigarri hori!!!
Nerekin piskat goxoagoak izan ba ziren, seguraski zerbait gehiago estudiatuko nuen.
Ziur egon, ez nintzela hain gogo gutxirekin joango.
San Juan Bautista de la Salle, apostol ejemplar, siervo fiel del señor…

-------------------------------------------------------------------------------------------------

hurrengo ipuina : ASENTXIO LAUGARREN MAILAKO POETA

JAUNGOIKOA EZ DA ALTXA.

Garai hartan jende asko joaten zen Mezetara, ni ere joaten nintzen igandero. Altzako Elizan zortzitako Mezetara, ia herri osoa joaten ginen.
Ni Korora joaten nintzen, beti berdinak elkartzen ginen han goien, ez zegoen aldaketa handirik igande batetik bestera.
Ez genuen arazorik sinismenarekin, denok sinisten genuen Jaungoikoarekin, denok sinisten genuen zeruarekin, baita ere infernuarekin, denak kristauak ginen, bikain!
Hala ere nik, txikitatik ba nuen zalantza bat eta zen, Jauna hartzera joaten zenean jendea, ea beti denentzat egongo zen.
Orain esango dut nere zalantzaren zergatia.
Herriko sendagilea beti altxatzen zen lehena Jauna hartzera joateko,( beti uzten zuen leku bat libre) horrek ematen zidan neri pentsatzeko lana.
Beti pentsatu nuen agian beldurra izango zuela, denentzat ez egotea eta horregatik mugitzen zela

azkar. Hori pentsatzen egoten nintzen igandero.
Nik haurtzaroan uzte nuen Meza bakoitzean mirari bat egiten zela, Jaungoikoak igandero lan egiten zuela Kalizak betetzen.
Hori sinisten bizi nintzen ni, ze Zoriontsua nintzen!!!
Egun batean, zoritxarreko egun batean, jakindu nuen ostia tailer batean egiten zela, Mezetan ez zegoela miraririk, dena gezurra zela, antzerki hutsa.

Hura izan zen kolpea!!! Ostiak odolkiak bezela egiten ziren.
Hainbeste aldiz etxean eta La Salleko eskolan entzun nuena, gezurra zen. Hamar mila kiloko harri batek, burua erdian jota ez zidan hainbeste kalte egingo. Nere zerua erori zen, eta nere Jaungoikoa ere.

Oraindik gora begira, bere bila ibiltzen naiz eta Eguzkia ikusten dut, goxoa eta zintzoa da, behera

begira jartzen naizenean, familia ikusten dut, lagunak, herria, ez dira hain handiak, baina duten

handitasuna benetakoa da.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

hurrengo ipuina : PENAREKIN IDAZTEN DUT

MUTIL LOTSATIA

Egun batean Oiartzungo festetan, bertako mutil gazte bat dantzan zebilen. Hasieran batekin eta jarraian beste batekin, gero ordea ez zuen batere aldatu.
Dantza eta dantza artean trago bat hartzen zuen, gero beste bat, azkenean berotu egin zen, normala.
Gauak jarraitzen zuen bere martxa, ordulariak ez daki geldik egoten eta etxe aldera joateko garaia iritsi zen.

Neska interesantea zen, handia, dotorea, irribarre ederrekoa. Mutilen gustokoa zen eta bera ere ez zegoen gaiso, mutil ederra zen.

Zirti zart egiteko unea iritsi zen. Mutilak jo zuen enbido.

-- Bihar ahal dugu elkarrekin gelditu.
-- Bai. Non geldituko gara?
-- Errenterian. Arratsaldeko seiretan, Iztietan. Diskotekaren aurrean.

Gero bakoitza bere aldera joan zen. Mutila ohera sartu orduko, lo gelditu zen. Gero esnatu zenean, ohartu zen ze astakeri egin zuen dantzan zebilela.
“ Baina nola gelditu naiz neska horrekin"
Pentsatzen zuen bakoitzean gero eta amorru gehiago sartzen zitzaion. “ Nola bururatu zait neri neska horrekin gelditzea”
Ohean ezin zuen gehiago egon eta mendira joan zen, alferrik ordea, ezin zuen burutik kendu.
“ Hitza eman dut eta joan egin behar dut”
Mendian zebilela, zenbat eta bira gehiago ematen zion asuntuari, gero eta ziurrago zegoen joan egin behar zuela.
Eguerdian ez zen joan lagunengana, zuzenean etxera joan zen, arratsaldeko 6rak iristeko amorratzen zegoen.
Arratsaldean beste buru hauste bat zuen, zer egin?
“ Nora joango gara, Zinemara eta ze Zinemara? Dantza egitea, nik ez dakit dantzan.
Pasai Donibanera joango gara, herri polita da, Udaran gaude, bueltatxo bat emango dugu, ez da plan txarra.”
Seirak baino lehenago mutila han zegoen. Neskaren arrastorik ez zegoen. Ia seirak zirenean, mutilak berriro begiratu zuen eta neska ez zen azaltzen.
Errenteriko Elizan 6rak jo zutenean, neska falta zen. Mutilak ez zuen segundo bat itxaron, berehala alde egin zuen handik txistu bizian. Minutu batzutan Pasai Antxon zegoen, hura lasaitasuna hartu zuena!
Handik pare bat hilabetera elkar ikusi ziren, neska ez zegoen oso gustora.´

-- Zergatik ez zinen joan gure hitzordura?
-- Joan nintzen, baina zu ez zinen han.
-- Ni joan nintzen.
-- Ni ere.
-- Zergatik ez ginen elkartu orduan?

Mutilak gorrituta burua makurtu zuen.

-- Ni ez nintzen ausartu zurekin arratsaldea pasatzera. Lotsatu egin nintzen.

Hori entzunda neskak urrezko irribarrea oparitu zion mutilari.

Geroztik mutilak bere bihotzaren apal maitagarrienean gordeta dauka irribarre hura, irribarre dotorea, sentimenduz betea, freskuraz paregabea, udazkeneko ilunabarretan, hegohaizeak goxo goxo etxera ekartzen dion arnas maitea.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

hurrengo ipuina : JAUNGOIKOA EZ DA ALTXA

AMETS ISILA

Historio hau gertatu zen herri polit batean, Bidasoaren ertzean.
Herri horretan dago famili bat, piskat sufritu duena. Alaba bakarra dute eta nahi zuten, batez ere amak, karrera on bat egitea. Ingenieritza, Arkitektura… Aitak ia ia nahiago zuen bere ondoan egotea, egunen batean tailerraren jarraia hartzeko.
Neska poliki poliki handitzen joan zen eta iritsi ziren galderaren garaiak. Gehienetan alaba libratzen zen, beti ba zuen aitzaki bat, trebezia ba zuen.
Baina ama tematia zen. Bera baserriko alaba zen eta nahi zuen alaba, bera lortu ez zuena izatea. Ikasketa mailan nahi dut esan, zeren diru aldetik oso ondo zeuden.
Zuten tailerra oso ondo zijoan, zen herriko tailer onenetako bat, larogei langile inguru, bere sektorean prestigio handikoa. Ez zeukaten arazorik.
Arazo bakarra zen, ze bide hartuko zuen Aiorak.
Arazo bakarra esan dut, zeren bikotearen artean hori zen bien arteko sestra bakarra. Aitak nahi zuen alaba prestatzea tailerraren buru izateko. Oraindik ez zen gertatuko, baina prestatzen joatea.
Amak ez zuen alaba tailerrean ikusi nahi, nahi zuen karrera on bat egitea eta gero, ondo zegoen mutil batekin ezkontzea.
Nahi zuen bere suhiak tailerra eramatea eta bere alaba etxekoandrea izatea.
Etxekoandre lehengo erara, bi edo hiru neskameekin, txoferrarekin, tailerrera sekula azaldu gabe, arratsaldetan kafea hartu herriko Jauntxoekin…
Aiora konturatzen zen etxeko mugimendu denekin, tokatu zitzaion behin baino gehiagotan, gurasoen eztabaidak entzutea. Ez zegoen ados, ez amarekin eta ez aitarekin.

Isil isilik berak jarraitzen zuen bere bidea. Gauero margotzen zuen aurpegia, jazten zituen gordeta zeuzkan erropak, gauero bizitzen zuen bere ametsa.
Hamabost urte bete zituenean, eskatu zien gurasoei, bere gela nahi zuen bezela apaintzea.
Gurasoek baietza eman zioten.
Dena den, ez zuen dena nahi zuen bezela egin, ez zen ausartu gela osoa bere gustora apaintzea, ipini zituen argazki batzuk, zintzilikatu zuen bere tronpeta eta esaldi bat idatzi zuen bere ohearen gainean.

"Zoriona ezin da erosi
baina ahal da oparitu"

Ama egunero joaten zen Aioraren gelara. Goizero goizero zeukan kezka berdina, zer esan nahi zuen esaldi horrek, nola ahal den oparitu erosi ezin dena.
Hamar mila bira eman ondoren, erabaki zuen etxeko neskame bati galdetzea.

--Joxepa, zuk egunero garbitzen duzu gure neskaren gela.
-- Bai, badakizu gelak nik garbitzen ditudala.
-- Zer esan nahi du ohe gainean idatzita dagoena?
-- Ba gauza batzuk, ezin direla erosi, baina ahal direla lapurtu, gero oparitzeko.

-- Egon zaitez isilik Jaungoikoaren izenean!

Pasa ziren urte batzuk eta gurasoak erabaki zuten, Aiorak hogei urte betetzen zuen egunean, egundoko festa antolatzea.
Horretarako prestatu zuten karpa handi bat, ez ziren txantxetan ibili. Gonbidatuen kopurua pentsatuko duzue nolakoa izango zen. Herriko Jauntxo denak bertan ziren, nagusiak, Alkatea, etxeko sendagilea, alabaren lagunen gurasoak abar eta abar.
Dena oso ondo ateratzeko, kontratatu zituzten bi dozena langile, sukaldariak, zerbitzariak, bazkal ondorengorako musikoak, bertsolariak. Ez zen ezer falta.
Meza Nagusira joateko, Aiorak zeukan soinoko berezia. Egia da, Elizara erregin bat bezela jantzita joan zela.
Baina hori ez zen dena, ezta pentsatu ere! Amak otordurako erosi zion soinoko bat, herrian inoiz ikusi ez zena, aparta benetan!
Ordubietan hasi behar zuen bazkaria, baina ezin zen hasi Aiora bere gelatik jaitsi arte.
Ordubiak piskat pasata, ate handitik jaitsi zen Pailaso bat, harridura sortu zuen, zeren ez zegoen kontratatua.
Denak harritu ziren, baita Pailasoa ere. Egoera hortik irten egin behar zen eta Pailasoak mikrofonoa hartzea erabaki zuen.

-- Ama, nik Pailasoa izan nahi dut.

Hura ustegabea eta hura disgustoa!!! Inork ezin zuen sinistu gertatzen ari zena.
Amak ezin izan zuen zutik egon, eskerrak sendagilea bertan zegoela.
Aitak justu justu izan zuen indarra, mundu guztia etxera bidaltzeko.
Gurasoak egon ziren egunetan kalera atera gabe, baina errealitatea oso egosgorra da, ezin da aldatu hain errez, beraz elkarhizketa bat egin beharra zegoen.
Amak larunbata arratsaldea aukeratu zuen horretarako.

-- Aiora zergatik egin diguzu hau?
-- Ama, nik ez dizuet ezer egin. Nik bakar bakarrik aukeratu dut nere bidea, zuk egun batean, zurea aukeratu zenuen bezela.
-- Baina ze bide Aiora, bide horretatik ez zoaz inora.
-- Bai ama, Zorionara noa. Nik Zoriontsua izan nahi dut, haurrei Zoriona emateko.
-- Hori ez da zure lana…gainera denak barre egingo dizute.
-- Ez didate neri barre egingo, denak elkarrekin barre egingo dugu.
-- Eta zure karrera?
-- Nere karrera Pailasoa izatea da. Nik artista izan nahi dut, haurrentzak mundu magiko bat sortzeko.
-- Pailasoak artistak dira?
-- Munduan dauden artista handienak eta hori da nere beldurra, ez dakit ni iritsiko naizen, zoriona besteei oparitzera.
-- Iritsiko zara, nik lagunduko dizut lapurtzen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

hurrengo ipuina : MUTIL LOTSATIA

SARRERA

Txikia nintzenean banuen zerbait, ez zitzaidana batere gustatzen eta zera zen, baratzan lan egitea. Udaberrian eta udaran, frontoian egoten ginen beti, hura zen gure bigarren etxea.
Nere aita normalki etxera joateko, Enparantzatik pasa behar zuen eta noski, Frontoi ondotik ere. Gu han egoten ginen jolasten, futbolean, pilotan edo beste edozertan.
Askotan ez genuen, ez pilotarik eta ez baloirik izaten, baina han egoten ginen.
Arratsaldeko zazpiretan pasatzen zen bera handik eta berehala utzi behar izaten nuen jolasa, lanera joateko.
Hura amorrua hartzen nuena. Batez ere agintzen zidanean porruari belarrak kentzea! Lan horrek gaisotu egiten ninduen. Bai lan nazkagarria zela hura.
Makurtuta egon behar nuen edo bestela belauniko, baina belaunekin lurra ikuitu gabe.
Nere ustez, orduan hasi zen nere gerria izorratzen.
Nere aitak hau irakurriko balu, esango luke: "alfer zikina".
Aita baserriko semea zen, euslkaldun naturala, atleta, fakultadeak kristonak zituena. Eta nik oraindik hamar edo hamabi urte izango nituen.
Baratzan hasten ginenean lanean, ezer baino lehen, lurra irauli egiten genuen eta gero, atxurrarekin aitak egiten zuen lerro sakona, bertan zimaurra botatzeko.
Zimaur pila botatzen genion lurrari. Hori errepikatzen genuen urtero.
Eta nola diren gauzak, neri orain baratza pila gustatzen zait. Baratz txikia noski, ez dut lur gehiegi behar, nik ipuinak landatuko ditut.
Txarrena da, nik ez dudala laguntzailerik. Astero Mikel Zapirain etortzen da, bera da nere obraren teknikoa. Berak erabakitzen du aurrera zer doan.
Zimaur beharrik ez dut eta eskerrak, bestela ez dakit zer egingo nuken. Zerbait egiteko asmoarekin, hementxe nabil Altzan ikasi nuena Hendaian erabiltzen.
Atxurra dotorea dut, kerten luzekoa, kerten motxarekin ezin da arnasa gustora hartu eta hemen, gozatzeko bizi gara.
Nere baratza Hendaia goian dago, Lisardi auzoan. Nere etxetik bost minutura oinez.

-- Kaiku alferra, alferra, lan egin , lan egin.

Lehen esan dut bakarrik nagoela eta egia da, gertatzen dena papagaio hori maiz etortzen dela. Batzutan boladak egiten ditu hemendik mugitu gabe.
Ez dakit ze izen duen, nik Ansola deitzen diot. Asko errematatzen du, baino gol gutxi sartzen ditu. Ez du batere antzik, Elgoibarko goleatzaile handiarekin.
Neri ez dit trabarik egiten, baina oso lotsagabea da. Mutur handia du.
Baratzarekin jarraituz, esan behar dut tresnak eta laneko erropa gordetzeko, txabola txiki bat egin nuela lehengo urtean. Abarkak, bota batzuk ere baditut, txapela, zira bat, eta gero laneko tresnak. Egunero ordubete lan piskat egiteko.
Ez baldin badu euriarik egiten noski, bestela jai.
Txabola barruan badut leku txiki bat, hamaiketakoa egiteko edo norbaitekin garagardo bat hartzeko.
Txabolaren izkina batean pikuondo bat dago, piku beltza, hobe esan da. Pikuaren ezkerrean, hiru edo lau metrotara, sagasti txiki bat hasten da. Bost sagar klase dauzkat hemen. Zein ederra den sagarra, sagasti bertan jatea.
Xarma handikoa da nere baratza txiki hau.
Beno, orain gelditzen zait txarrena. Lan egin beharra. Zimaurren ordez liburu pila sartu behar ditut egindako lerrotan. Eleberriak, Olerkiak, Hiztegiak, Bertsoak, Ipuinak. Lerroak Kulturez bete behar ditut.
Nik ipuinak bildu nahi ditut.
Itxaropena daukat, baratz txiki honetan, Euskal Kulturaren gurdia zertxobait aurrera bultzatuko dugula.

Orain ez nago batere inspiratua. Duela pare bat hilabete, nere sendagileak aginduta, Pomadere Jauna, hasi nuen erregimen zorrotza eta hemen ez dago txantxarik, goseak ez dakar gauza onik.
Nik martxan jartzeko txuleta, patata prejituarekin jan behar dut, gero gazta edo intxaurrak, ardo beltz piskat edan eta kafea, kopa, bere puruarekin bukatzeko.
Hori ere etorriko da. Ansolak eta nik, egingo ditugu ipuin batzuk.

Nere erregimenari egin dizkiot bertso batzuk. Oso gutxi, baina piskat maite dut.

Larogeita hemeretzi
kilo gorputzean
larogei bat aurrean
besteak atzean.
A zer lasaitasuna
koipea galtzean
laister ez naiz itoko
galtza barrenean.

Hauxe ustegabea
zer den ezin esan
hasieran gogorra
orain ezin jasan.
Goizean ezin edan
gauean ezin jan
zein zaila den bizia

barre ezin denean.

Goizean barau eta
iluntzean berdin
tentsioa zaintzeko
ura gatzarekin.
Sabela betetzeko
aza ezerrekin
ze dantzatu behar da
musika honekin.

Lehen bi kokotx nituen
batek alde egin du
salgai zegoen baina
orain ezin saldu.
Dirurik gabe ezin
txuletak ordaindu
ezingo dut sekula
berriro gizendu.

Kokotx bakar batekin
ezer ez da berdin
apaiz izan nahi nuen
ta orain zer egin.
Nora noa lanera
lepo mehearekin
fedea ez da saltzen
azal hutsarekin.

Osasuna ederra
betidanikan da
bestela nola igo
biziaren malda.
Aldapa behera noa
hartzen porru salda
gora bizia eta
gora sardin zaharra.

Bertso klase hau, alu xamarra da egiteko, baino egina daude. Orain bigarren kokotxaren bila hasi behar dut.

Lehengo Ipuina : AMETS ISILA