PENAREKIN IDAZTEN DUT.

Txikia nintzenean oso zoriontsua nintzen, bai etxean, bai lagunekin, bai bizi nintzen herrian, nere bizia oso polita zen.
Baina, gehienetan egoten da baina bat, eta nerea eskolan zegoen. Herreran nenbilen ikasketak egiten, La Salleko fraidetan.
Hasierako urteak nahiko normalak izan ziren, ez naiz gogoratzen ezer txarrik, gero ordea nere egoera asko aldatu zen.
Esan behar dut, fraideak eta profesoreek betidanik jotzen zidatela, beno, ez neri bakarrik, taldetxo bat ginen egurra hartzen genuena ia egunero. Hori normaltzat hartzen nuen. Neretzat arazoa hasi zen, konturatu nintzenean gorrotoa zidatela fraide batzuk.
Gorroto hori ez nuen sumatzen beste ikasleengan eta horrek ematen zidan tristura, zeren belarrondokoen mina pasa egiten da, gainera ohituta geunden min hori jasaten.
Gorrotoaren mina ezberdina da, gorrotoa krudela da, ni haur bat nintzen, hamairu urte besterik ez nituen. Nahiz eta oraindik haurra izan, ez nuen negarrik egiten, baina oso triste bizi nintzen.
Triste bizi nintzen eskolan, gero igotzen ginenean munduko herri politenera dena ahaztu egiten zitzaidan.
Nere egoera tamalgarri hori hasi zen Lourdesera joan ginenean, han oso portaera txarra eduki genuen, gauzak esan behar dira diren bezela. Lapurtu genuen gauza pila bat eta lapurtu genuen ikasle denak, Luis Mari Ralla eta ni ere bai. Lapurtu behar izan genuen, bestela denen aurrean kaka batzuk bezela geldituko ginen.
Horren ondorioz Eskolan oso giro txarra sortu zen, fraideak esan ziguten behin eta berriro, La Salleko prestigioa eta ospea suntsitu egin genuela.
Eskola osoak lapurtu zuen, baina egurra ni bakarrik hartu nuen. Fraide batek, (oso ondo gogoraten naiz nor zen, ia beti berdina zelako ) deitu ninduen beste klase batera joateko.
Iritsi orduko neri joka hasi zen eta ez bakarrik hasi, jarraitu ere.
Min handia eman zidan, neri bakarrik jo zidalako eta gainera beste klase batean, ez gure klasean.
Ni haur ona nintzen, baina odola ba nuen eta ez nion irribarrerik eskeintzen fraide ari. Ezta pentsatu ere. Oso lehor egiten nion.
Ez naiz gezur zalea eta esan behar dut, ez nintzela ikasle ona. Egun batean harrapatu ziguten bi ikasleei kopiatzen.( Txuletekin) Neri berehala esan zidan O bat jarriko zidala examinean.
Bestearekin ( bere izena oso ondo gogoratzen dut) harrunt portaera ezberdina eduki zuen. Txantxetan zegoen ezer pasa ez balitz bezela. Esan behar dut bestea Errioxara,
San Asensiora joan behar zuela ikasketak egitera La Salleko fraide izateko.
Ni sutan jarri nintzen.

-- Zergatik ez diozu horri jartzen O bat neri bezela?
-- Zu lagun txarra zara, pozik egon behar zenuke, zuri lagunari barkatu egin diodalako.
-- Hori injustoa da, zuk bioiri berdin tratatu behar diguzu.

Fraidea haserretu zen pila bat, ez zuen lortzen ni isiltzea.

-- Zapirain, puntu bat gutxiago konduktan eta atera arbelera.

Arbelaren parean kokatu nintzen, bera nere aurrean zegoen, pauso batzuk aurrera ematen hasi zenean, ni atzeraka mugitzea erabaki nuen, baina ez neukan leku askorik,
gure mahaik zeuden bertan eta hantze harrapatu zidan. Modu basatian jo zidan.
Hala ere, nere arazoa beste bat zen. Konduktan puntu bat kendu zidan. Garai hartan La Sallen konduktan puntu bat kentzea, delinkuente tituloa ateratzea bezelaxe zen.
Ni Altzara joan behar nuen nota haiekin……..
Eskerrak zortea izan nuela, nere buletina galdu egin zen.
Nere egoera ez zuen batere onera egin. Ni eskuekin ez naiz batere trebea, oso baldarra naiz eta egun batean margotu nuen zerbait eta oso gaizki egin nuen.
Betikoak klase denen aurrean erredikuloan utzi zidan. Hori gutxi balitz, gonbidapena luzatu zien ikasle denei, nitaz barre egiteko.
Orduan hasi nintzen indibiduo hura gorrotatzen, indibiduo esan dut, ukatu egiten zelako pertsona izatera, gizona izan nahi zuen eta ba zen, abere berritxua zen.
Abere berritxua aberatsen demokrazian, dagoen abere arriskutxuena da, pozointsuena.
Ez du batere balore humanorik.
Nazkagarriena zen, besteekin alaia zela, sinpatikoa, ez zen batere berdin portatzen.
Oso zaila zen ulertzea egoera hura, gauza batzuk ulertezinak zirelako. Nere ustez, neri aukeratu zidaten nahi zutenean jotzeko, ba zekitelako nere gurasoak ez zirela inoiz Eskolara joango eta nik ez nuela etxean sekula ezer esango.
Nere aita baserritarra zen eta nera ama ere, bakoitza bere lana egiten zuen eta ez ziren zehaztasunetan sartzen. Gainera zerbait jakin ezkero, ziur nago Fraideei emango zietela arrazoia.
Fraideek orduan, oso erreza zuten nahi zutena egitea.
Egun batean zigortu zuen klase osoa, zigortuta egon ginen jolasera joan gabe, hori horrela esanda, ez da batere berezia edo anormala.
Anormala bihurtzen da, berrogei mutil joan behar dugunean komonera, gainera pare bat minutuko denborarekin. Ni jarri nintzen itxaroten, pentsatzen barruan zegoena aterako zela, baina denborak ez du disziplinarik ezagutzen, denbora autonomoa da eta aurrera joaten da beti.
Gure eskolan, komoneko ateak, ba zuten tarte bat goien eta nik aprobetxatu nahi nuen tarte hori, barruan zegoenari mugitzeko esateko. Ez zen denborarik gelditzen
Justu begira nengoela, hor azaltzen da abere berritxua . Komonenan zeuden barruko lehio batzuk eta handik komon dena ikusten zen.
Eta neri ikusi zidan ate gainetik begiratzen. Berriro jantzi zituen eskularruak eta zirti zart egurra.
Jotzen zidan bakoitzean, nere gorrotoa handitzen zijoan, ezin nituen begi bistan ikusi La Salleko fraideak. Beno, bat piskat maite nuen, harek ez zidan inoiz jo eta nerekin beti ona.izan zen.
Hori dena hirugarren kurtsoan gertatu zen. Herrerako festetan, urtero izaten ziren examinak. Neretzat urteko garai txarrena.
Egun hartan azterketan Geografia tokatzen zen : Alemaniako Kaiak.
Ni ez nekien nondik jotzen zidan haizeak.
Alemania Altzatik urruti dago. Nik ezagutzen nituen gure errekak : Larratxo, Silarginene, Amuerdeko erreka, Dendatxo.
Aritu nintzen piskat pentsatzen, ez gehiegi eta erabaki nuen :
Alemaniak ez du Kairik.
Zer egin behar nuen, ez nuen ezertarako gogorik, ez nituen liburuak ireki ere egiten, ipurtzuloraino nazkatuta nengoen egoera harekin!!!
Kurtsoaren bukaeran bost irakasgai suspenditu nituen. Normala zen.
Udaran ez nuen arazorik izan, primeran pasatzen ari nintzen, nahiko fruitua jaten nuen, perretxikotara joaten nintzen, frontoian kirola egiten. Bikain!
Egun batean, Enparantzan, nere iseba Joxeparen etxe aurrean, Fraideak deitu zidaten, hiru edo lau ziren. Bat, nik piskat maite nuena zen.
Harek hartu zuen hitza.

-- Aurten non jokatu behar duzu futbolean?
-- Ez dakit.
-- Nola ez dakizula, Eskolan jokatuko duzu.
-- Nongo Eskolan?
-- La Sallen, non bestela!
-- Bost irakasgai suspenditu ditut.
-- Lasai, jeitsi eta nik konpuko dut hori.

Ez nintzen joan, handik alde egin nahi nuen, ihesi egin behar nuen Eskolatik, nazkatuta nengoen La Salleko baberoak ikusten.
Haurtzaroan ez nuen ulertzen, adineko gizakiak zergatik eramaten zuten baberoa, txokatu egiten nintzen, adin horretan oraindik baberoarekin ibiltzea.
Orain ulertzen dut. Nik idatzi nuen, gizakia dela naturaren fruitu bakarra usteltzen dena heldu gabe eta hori egia da, bizia motza da heltzeko, haurrak izaten hiltzen gara.
Haurra izaten hiltzea ez da arriskutxua, hori baino askoz arriskutxua da, abere izaten bizitzea eta monstruoa izaten hiltzea.
Haur baten zoriona oso garrantzitsua da eta inork ezin du puskatu, ezin du suntsitu, ezin du betirako lurperatu.
Edozein gizaki ahal da tronpatu, edozein pertsona ahal du erabaki bat gaizki hartu, hori ez da hain larria , ahal da lana aldatu, ahal da beste bide bat hartu.
Ezin dena egin da, bokazioz tronpatu, frustatu bat izan eta frustazio hori, beste batzuk ordaindu behar.
Gizarte dena garrantzitsua da, baina ba dago zati bat, besteak baino askoz garrantzitsuagoa dena eta zati hori haurrak dira, gazteak dira.
Fraideak, maisuak, profesoreak etorkizunaren arkitektoak dira, beraiek ari dira hezitzen biharko pertsonak, ari dira haurren burmuina lantzen, moldatzen, jazten, eraikiko duten gizartea sendoa, justoa, jatorra izateko.
Prestatua ez dagoen pertsona, bokazioa ez duen pertsona, arazoak dituen pertsona, ezin du Irakaslea izan. Gainera debekatuta egon beharko luke.

Lasai egon zaitez lagun, La Salle asko behar dira gure Zoriona lurperatzeko.
JO TA KE ZORIONA LORTU ARTE!!!
Altzatarrak idi alferrak baino egosgorragoak gara, edozein zulotik irribartxu ateratzen ba dakigu.
Nere haurtzaroan eta nere bizian, Eskola oso garrantzitsua da, ez nabil gezurretan. Askotan amets egiten dut berarekin. Hori seinala garbia da, garrantzitsua dela neretzat. Altzatik hamabi haur, jaisten ginen egunero korrika Herrerako plazaraino. Justu justu iristen ginen ordurako. Ze polita den oroigarri hori!!!
Nerekin piskat goxoagoak izan ba ziren, seguraski zerbait gehiago estudiatuko nuen.
Ziur egon, ez nintzela hain gogo gutxirekin joango.
San Juan Bautista de la Salle, apostol ejemplar, siervo fiel del señor…

-------------------------------------------------------------------------------------------------

hurrengo ipuina : ASENTXIO LAUGARREN MAILAKO POETA