JAUNGOIKOA EZ DA ALTXA.

Garai hartan jende asko joaten zen Mezetara, ni ere joaten nintzen igandero. Altzako Elizan zortzitako Mezetara, ia herri osoa joaten ginen.
Ni Korora joaten nintzen, beti berdinak elkartzen ginen han goien, ez zegoen aldaketa handirik igande batetik bestera.
Ez genuen arazorik sinismenarekin, denok sinisten genuen Jaungoikoarekin, denok sinisten genuen zeruarekin, baita ere infernuarekin, denak kristauak ginen, bikain!
Hala ere nik, txikitatik ba nuen zalantza bat eta zen, Jauna hartzera joaten zenean jendea, ea beti denentzat egongo zen.
Orain esango dut nere zalantzaren zergatia.
Herriko sendagilea beti altxatzen zen lehena Jauna hartzera joateko,( beti uzten zuen leku bat libre) horrek ematen zidan neri pentsatzeko lana.
Beti pentsatu nuen agian beldurra izango zuela, denentzat ez egotea eta horregatik mugitzen zela

azkar. Hori pentsatzen egoten nintzen igandero.
Nik haurtzaroan uzte nuen Meza bakoitzean mirari bat egiten zela, Jaungoikoak igandero lan egiten zuela Kalizak betetzen.
Hori sinisten bizi nintzen ni, ze Zoriontsua nintzen!!!
Egun batean, zoritxarreko egun batean, jakindu nuen ostia tailer batean egiten zela, Mezetan ez zegoela miraririk, dena gezurra zela, antzerki hutsa.

Hura izan zen kolpea!!! Ostiak odolkiak bezela egiten ziren.
Hainbeste aldiz etxean eta La Salleko eskolan entzun nuena, gezurra zen. Hamar mila kiloko harri batek, burua erdian jota ez zidan hainbeste kalte egingo. Nere zerua erori zen, eta nere Jaungoikoa ere.

Oraindik gora begira, bere bila ibiltzen naiz eta Eguzkia ikusten dut, goxoa eta zintzoa da, behera

begira jartzen naizenean, familia ikusten dut, lagunak, herria, ez dira hain handiak, baina duten

handitasuna benetakoa da.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

hurrengo ipuina : PENAREKIN IDAZTEN DUT