Errezil ezagutzen ez duenak, ezin du esan herri politik ezagutzen duenik. Zoragarria da herri hau, zoragarria benetan, zeren polita izateaz gain, ederra ere bada. Nik ez dakit non egon naizen orain arte hona etorri gabe.
Goenaga Baserri aurrean nago, zenbat histori dauzkat nere begien aurrean!
Behin hasi ezkero idazten, jarraitu egin behar dut, baina kontu askorekin, isil isilik.
Herri ederra dela esan dudanean, ba dakit zergatik esan dudan eta ez naiz bakarra, hemen, orain, Goena baserri aurrean, mundu osoko telebista daude, mundu osoko kazetariak, zientifikoak, intelektualak, artistak.
Hemen daude nahi dutelako barrura sartu, ba dakitelako Goenaga baserriko zuloan, milaka eta milaka sekretu daudela. Hara hor, Errexilen edertasuna.
Inork ez daki ondo, hor barruan dagoen zuloan, ze aberastasun dagoen.
Baserri honek lau mila urte ditu, nahiz eta dokumentoak hiru mila urtekoak izan. Garai hartan oso jende gutxi zekien idazten.
Horregatik inork ez daki zehatz mehatz baserri honen historia. Herri osoa daki San Josek hemen ikasi zuela arotz lanbidea.
Ernioko pagoekin ikasi zuen lanean; larunbatetan mendi gailurrera igotzen zen, ehun kiloko enborra bizkarrean zuela. Oraindik ez du inork hautsi bere denbora : hogeita hamairu minutu eta hogeita hamairu segundo.
Ze mutil puska zen! Ia bi metro zituen, ehun kilo pasa, batere koiperik gabe, dotorea gainera. Gero Amabirjina beretaz maitemindu zela, normala.
Horrelako historiak pilaka daude, baina hor barruan gordeta.
Anekdota modura irakurriko dut, Aristotelek idatzi zuena baserriko atean. Hortxe dago, hemendik ez da oso ondo ikusten, hurbildu egingo naiz piskat.
Pentsatzen duenak
pentsatu behar du,
pentsatzen duena
ez duela pentsatu behar soilik,
pentsatu eta egin baizik.
Gero, normala den bezela, Baserriak bere ibilbidea egin zuen, famili asko pasa dira Goenatik. Aitona eta amona hiltzen zirenean, seme-alabak jarraitzen zuten eta horrela pasa dira auskalo zenbat belaunaldi.
Baina egun batean ustegabeko handia gertatu zen. Ikaragarria!!!
Baserriko txakurra, Kelli izena zuen, joan zen buelta bat ematea eta ez zen gehiago etxera itzuli.
Seme alabak ez zuten inoiz gainditu tristura hura, zenbat negar eta zenbat malko bota ziren baserrian garai hartan. Egunero egunero itxaroten zuten ate ondoan, baina alferrik, Kelli ez zen azaltzen eta azkenean aitak, Errexildik alde egitea erabaki zuen.
Kelli bahitzen saiatu ziren, baina ez zuten lortu, ihes egin zuen.
Hala ere konturatu zen, mundu honetan bizitzeko gutxi zekiela eta Mantxesterrera joatea erabaki zuen. Ikastaro bat egitea bururatu zitzaion eta buru belarri hasi zen ikasten.
Hogeita hamazazpi urte pasa zirenean, jakindu zuen bere baserria utza zegoela. Ez zuen segundo bakar bat itxaron. Gau hartan hasi zen ibiltzen eta ez zen gelditu Goenara iritsi arte.
Bost hilabete, bi aste, hiru egun, zazpi ordu, hamalau minutu eta sei segundo behar izan zituen etxera heltzeko.
Geroztik baserri barruan dago, zuloa zaintzen, bakar bakarrik itxaroten.
Hemen dauden kazetariak, intelektualak, zientifikoak, artistak, kuriosoak ere ba daude, ez dute ulertzen nola irauten duen hainbeste denbora baldintza hoietan.
Ez dakite Kellik Mantxesterren gauza pila ikasi zituela, adibidez, ba daki jan gabe bizitzen, ba daki lo egin gabe bizitzen, ba daki begiradarekin jendea bereizten eta baita ere, begiradarekin hiltzen, horregatik inor ez da hurbiltzen gehiegi baserrira.
Eta ez da inor inoiz hurbilduko, beno salbu bat. Ba dago bat Goenaga baserrira etortzen denean, Kellik atea pozik, oso pozik irekiko diona eta emango dio, aspaldiko urteetan berarentzat gordetzen duen musua.
Iritsiko da egun hori eta kriston jaia egingo dugu Errezilen, Goenaga baserrian.
Goenaga Baserri aurrean nago, zenbat histori dauzkat nere begien aurrean!
Behin hasi ezkero idazten, jarraitu egin behar dut, baina kontu askorekin, isil isilik.
Herri ederra dela esan dudanean, ba dakit zergatik esan dudan eta ez naiz bakarra, hemen, orain, Goena baserri aurrean, mundu osoko telebista daude, mundu osoko kazetariak, zientifikoak, intelektualak, artistak.
Hemen daude nahi dutelako barrura sartu, ba dakitelako Goenaga baserriko zuloan, milaka eta milaka sekretu daudela. Hara hor, Errexilen edertasuna.
Inork ez daki ondo, hor barruan dagoen zuloan, ze aberastasun dagoen.
Baserri honek lau mila urte ditu, nahiz eta dokumentoak hiru mila urtekoak izan. Garai hartan oso jende gutxi zekien idazten.
Horregatik inork ez daki zehatz mehatz baserri honen historia. Herri osoa daki San Josek hemen ikasi zuela arotz lanbidea.
Ernioko pagoekin ikasi zuen lanean; larunbatetan mendi gailurrera igotzen zen, ehun kiloko enborra bizkarrean zuela. Oraindik ez du inork hautsi bere denbora : hogeita hamairu minutu eta hogeita hamairu segundo.
Ze mutil puska zen! Ia bi metro zituen, ehun kilo pasa, batere koiperik gabe, dotorea gainera. Gero Amabirjina beretaz maitemindu zela, normala.
Horrelako historiak pilaka daude, baina hor barruan gordeta.
Anekdota modura irakurriko dut, Aristotelek idatzi zuena baserriko atean. Hortxe dago, hemendik ez da oso ondo ikusten, hurbildu egingo naiz piskat.
Pentsatzen duenak
pentsatu behar du,
pentsatzen duena
ez duela pentsatu behar soilik,
pentsatu eta egin baizik.
Gero, normala den bezela, Baserriak bere ibilbidea egin zuen, famili asko pasa dira Goenatik. Aitona eta amona hiltzen zirenean, seme-alabak jarraitzen zuten eta horrela pasa dira auskalo zenbat belaunaldi.
Baina egun batean ustegabeko handia gertatu zen. Ikaragarria!!!
Baserriko txakurra, Kelli izena zuen, joan zen buelta bat ematea eta ez zen gehiago etxera itzuli.
Seme alabak ez zuten inoiz gainditu tristura hura, zenbat negar eta zenbat malko bota ziren baserrian garai hartan. Egunero egunero itxaroten zuten ate ondoan, baina alferrik, Kelli ez zen azaltzen eta azkenean aitak, Errexildik alde egitea erabaki zuen.
Kelli bahitzen saiatu ziren, baina ez zuten lortu, ihes egin zuen.
Hala ere konturatu zen, mundu honetan bizitzeko gutxi zekiela eta Mantxesterrera joatea erabaki zuen. Ikastaro bat egitea bururatu zitzaion eta buru belarri hasi zen ikasten.
Hogeita hamazazpi urte pasa zirenean, jakindu zuen bere baserria utza zegoela. Ez zuen segundo bakar bat itxaron. Gau hartan hasi zen ibiltzen eta ez zen gelditu Goenara iritsi arte.
Bost hilabete, bi aste, hiru egun, zazpi ordu, hamalau minutu eta sei segundo behar izan zituen etxera heltzeko.
Geroztik baserri barruan dago, zuloa zaintzen, bakar bakarrik itxaroten.
Hemen dauden kazetariak, intelektualak, zientifikoak, artistak, kuriosoak ere ba daude, ez dute ulertzen nola irauten duen hainbeste denbora baldintza hoietan.
Ez dakite Kellik Mantxesterren gauza pila ikasi zituela, adibidez, ba daki jan gabe bizitzen, ba daki lo egin gabe bizitzen, ba daki begiradarekin jendea bereizten eta baita ere, begiradarekin hiltzen, horregatik inor ez da hurbiltzen gehiegi baserrira.
Eta ez da inor inoiz hurbilduko, beno salbu bat. Ba dago bat Goenaga baserrira etortzen denean, Kellik atea pozik, oso pozik irekiko diona eta emango dio, aspaldiko urteetan berarentzat gordetzen duen musua.
Iritsiko da egun hori eta kriston jaia egingo dugu Errezilen, Goenaga baserrian.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
hurrengo ipuina : EGAÑAK BOST TXAPEL DITU
No hay comentarios:
Publicar un comentario